سجاد

سلام!
مرگ چیزیه که ازش گریزی نیست، یعنی کاملاً عقلاییه وبه تجربه برایه همه ثابت شده. هر از چندی هم با مرگ کسایی از دور و نزدیک، بخصوص کسانی که دوستشون داریم یادآوری دوباره ای در مورد حتمی بودن مرگ بهمون میشه. به نظر من یکی از دلیلهایی که باعث می شه آدم در طول زندگیش هرکاری نکنه و احتمالاً هدفمند وبا برنامه ریزی زندگی کنه، همین عدم جاودانگی در دنیاست. به نظر من بهتره یه جوری زندگی کنیم که نوار از هر کجا قطع شد خیلی پشیمون نشیم. حالا چه به آخرت و معاد و ... اعتقاد داریم چه نداریم. یعنی جوری زندگی کنیم که لحظه مرگ با خیال آسوده ،حالا اگه همه ی توان رو در راستایه هدفمون بکار نگرفتیم؛ حداقل اکثر عمرمون بهش اختصاص داده باشیم. به نظرم پشیمون مردن مثله با اضطراب و نگرانی به خواب رفتنه.
حالا چی شده اینو می گم، آخه این مرگهای وبلاگ داران که آدم بالاخره یه جور احساس نزدیکی باهاشون داره، به اینفکر انداختم.

موفق و سربلند باشید